Donderdag 8 februari kregen we Jelle mee naar huis, een angstig hoopje kater. Hij had een aantal jaren rondgezworven in Heerenveen waar een oude vriendin van ons hem te eten gaf op haar terras. Daar hadden we Jelle ook al eens gezien. In de buurt vond men dat hij overlast bezorgde en daarom werd hij gevangen en naar het asiel gebracht. Toen we dat hoorden, hebben we besloten dat hij wel bij ons mocht komen wonen, desnoods als schuurkat, we hebben ruimte genoeg en een grote tuin. Om te wennen kreeg Jelle een plekje in de serre met een eigen schuilhokje, voer- en waterbakje en een kattenbak. Door de glazen deur naar de huiskamer kon hij ons en de andere katten zien. Dat wennen viel niet mee voor hem. Hij kwam de eerste weken alleen uit zijn hokje als hij zeker wist dat we hem niet konden zien. Maar toch heel langzaam kwam hij tevoorschijn en kreeg belangstelling voor zijn omgeving. Op 18 maart mailde ik: ‘We zaten tv te kijken met één van de andere katten op de leuning van de bank. Opeens geblaas! We keken om en daar stond Jelle pal voor de deur van de serre naar binnen te kijken.’ Vanaf toen ging het met heel kleine stapjes beter. We mochten steeds vaker in zijn buurt zijn. En opeens ging er een knop om in z’n koppie en ging het snel. Hij is zeker niet altijd een zwerver geweest en we vermoeden dat hij ooit een heel goed thuis heeft gehad. Alle deugden en ondeugden van een huiskat zijn voor hem gesneden koek. Kopstoten geven (met die grote kop van hem zijn het geen kopjes), op schoot zitten, spinnen, optillen, bedelen, reageren op het klikje van de koelkast, vaste etenstijden. Het is alsof hij er altijd al is geweest. En toen kwam de grote dag op 5 april: Jelle: ‘Ik zat 's morgens gezellig op schoot bij het vrouwtje mijn kopstoten uit te delen. Toen opeens deed ze de serredeur open. Oh, wat moest ik doen! Best wel eng zo'n grote wereld daarbuiten. Maar ik nam de stap over de drempel en stak mijn neus in de lucht. Voorzichtig ging ik op pad, steeds sneller. Daar rende ik de wijde wereld in. De hele dag heb ik mijn nieuwe terrein verkend. De regen viel zo nu en dan met bakken uit de hemel, maar dat deerde me helemaal niet.’ Sinds een paar dagen mag hij ook ‘s avonds en ‘s nachts naar buiten. We hoefden hem niet uit te leggen hij hoe een kattenluikje werkt, dat wist hij al. Jelle is niet agressief naar de andere katten, we hebben geen noemenswaardige onderlinge aanvaringen gehad, dus hem loslaten was geen probleem. Kortom, Jelle is nu onze Jelle, een vreselijk lieve, grote knuffelkater met een heel bescheiden klein miauwtje. Jelle is thuis!

Het is ondertussen alweer 9 maanden geleden dat we Mika hebben geadopteerd. Een spannend moment, want een huis is veel groter dan een kamertje in het asiel! Dat was eerst best intimiderend. Maar na een paar dagen was ze gewend, en al snel begon ze vol overgave te verkennen. Vol overgave, dat is Mika ten voeten uit. Alles doet ze op 100%: spelen, rennen, klimmen, zelfs eten en drinken. Wat een energie! Daarom was het voor haar—en ook voor ons—een opluchting toen ze eindelijk voorzichtig haar eerste stapjes naar buiten mocht zetten. Ja, wel voorzichtig; de buitenwereld is immers nog veel weidser dan het huis! Maar na een aantal keer werd ze ook daarin zekerder van zichzelf, en verwierf ze vrije kattenluik-rechten. En zo werd Mika de ontdekkingsreiziger geboren! Met het huis als veilige uitvalbasis verkent ze de hele buurt. Soms is ze urenlang weg, andere keren ligt ze de hele middag op een rustig plekje te slapen. En ze komt natuurlijk regelmatig bij ons langs. Soms alleen voor een knuffelmoment, maar andere keren ligt ze urenlang bij je op de bank, het liefst tegen je benen aan, en wurmt ze zich in steeds schattigere posities… waarna ze, met een grote zucht, haar kopje neerlegt en de oogjes dichtdoet. Dat is onze lieve Mika, de avonturier pur sang!

Al enige tijd had ik, na 18 jaar katten in huis te hebben gehad, geen huisdieren meer. Het bleef toch een gemis, geen kat meer in huis, en zo besloten we op zoek te gaan naar een nieuwe gezellige kat om ons huis op te vrolijken. We hadden een paar asiels bezocht maar nog niet echt het gevoel de juiste kat te hebben gevonden. Toen kwamen we Mickey tegen op internet! Dus we hadden contact met 't Heerveld en bespraken wat wij zochten en vroegen wat meer over Mickey. Hij was 7 jaar oud en had al een paar keer van thuis gewisseld. Het bleek dat hij niet echt een binnenkat was en graag wat ruimte had om te spelen en rond te rennen. Klonk voor ons als juist de ideale situatie. Tijdens onze kennismaking in het asiel merkten we dat hij een super lieve knuffelkat was die gewoon iemand nodig had die een beetje begreep wat hij bedoelt en hem wat ruimte kon geven. Ik had er een goed gevoel over, en tijdens ons tweede bezoek waren we het er allemaal over eens dat Mickey mee naar ons mocht. De verhuizing was een beetje spannend voor hem. De eerste paar uren was hij nog wat van streek, maar met een blikje tonijn was alles snel weer goed. De dagen daarna ging het eigenlijk vanzelf. Hij leek het meteen naar zijn zin te hebben bij ons. Nu is hij helemaal op zijn gemak bij ons en ligt hij duidelijk te genieten van zijn leventje. We hebben een goede oplossing gevonden voor de eerste weken zonder dat hij echt los buiten loopt, maar toch de ruimte heeft: de aangrenzende schuur, waar hij lekker kan spelen en jagen. Afgelopen week heeft hij zelfs al zijn eerste prooi mee naar binnen genomen. Als Mickey naar binnen wil komen en behoefte heeft om gezellig bij ons te komen knuffelen, slapen, eten en kletsen meldt hij zich bij de keukendeur, wij zijn zijn portier en doen uiteraard de deur voor hem open als meneertje naar binnen wil. Of we draaien de kraan open als hij lekker wil drinken, dat vindt hij namelijk heerlijk, uit de kraan drinken. Het is een echte genieter, die graag op zijn rug ligt, beentjes de lucht in en zo duidelijk op zijn gemak bij ons languit in de woonkeuken ligt. Hij is echt een geweldige aanwinst voor ons en we zijn blij dat we hem een nieuw thuis hebben kunnen geven.