Snoet is van het nieuwsgierige soort. Ze wil alles zien, overal bij zijn en het liefst erop of in gaan zitten. Toen haar baasje een poosje geleden thuiskwam met een nieuwe heup en zich met behulp van een rollator door het huis bewoog, was dat voor Snoet dan ook het begin van een nieuw avontuur. Zo’n rollator bleek voor haar niet alleen een vreemd en interessant object, maar ook een fantastisch vervoermiddel. In het begin was het nog wat aftasten. Snoet liep voor de voeten van haar baasje, want ze had geen idee wat dit ding deed. Wat is dit? Waar gaat het naartoe? Ze liep te dicht op de wieltjes, ging precies in de draaicirkel zitten of sprong onverwacht op het zitje. Haar baasje moest goed opletten dat hij Snoet niet per ongeluk aanreed. Het werd onderdeel van de revalidatie, al voelde het onvoorspelbare wel wat onveilig voor het baasje. Maar al snel ontstond er een soort samenwerking: Snoet sprong op de rollator als haar baasje de rollator pakte, en liet zich gewillig door de kamer rijden, als een koningin op een troon. Dit is Snoet ten voeten uit: als er iets nieuws gebeurt in huis, dan is Snoet er als de kippen bij. Ze is niet zomaar een kat, ze is een onderzoeker. Een nieuwsgierige ziel die alles van dichtbij moet zien, ruiken, eromheen draaien of ertegenaan tikken met haar pootje. En als er niks gebeurt, dan zit ze in de vensterbank. Haar veilige uitkijkpost met uitzicht op alles wat beweegt. Zo is het leven met Snoet: altijd een beetje onhandig, vaak grappig en nooit saai — behalve als ze slaapt.

In de beruchte jaren ‘20, ‘21 en ‘22 werkte ik tijdelijk niet als gastouder, dus toen Snoet bij ons kwam in januari 2022 had ze alleen ons om zich mee te vermaken. We kwamen er snel achter dat ze heel nieuwsgierig en een allemansvriend is, en ook heel tolerant is naar kinderen. Als ons twee jaar oude kleinkind soms wat onvoorzichtig was, dan koos Snoet eerder het hazenpad dan dat ze van zich afbeet. Intussen zijn er weer betere tijden aangebroken en werd het tijd om de kinderopvang weer op te starten. En toen kwam Pip, een meisjes van anderhalf in ons leven. Een lief, levendig meisje, met een wild en onstuimig karakter. Pip was huisdieren gewend en kon vrij goed met Snoet omgaan. Snoet was wel wat op haar hoede, maar het ging allemaal goed. Zoals ik al zei, Pip is behalve lief ook wild en onstuimig en in plaats van het speelgoed neer te leggen gooit ze het links en rechts op de grond. Op een dag gooide ze een blokje per ongeluk op Snoet die nietsvermoedend en in diepe rust was, en zo enorm schrok dat ze omhoog schoot en verwilderd rechtovereind sprong. Pip vond dit zo hilarisch dat ze het meteen nog een keer probeerde en nog eens en nog eens. Ze wist niet meer van ophouden en dag na dag werd Snoet belaagd met allerlei soorten speelgoed. Voor Snoet braken onrustige tijden aan. Ze kon maar niet een plek vinden waar haar belaagster niet kon komen en het werd nog erger toen Snoet weg begon te rennen als ze Pip in het vizier kreeg. Nu ging Pip ook nog achter Snoet aanrennen. Wij vonden het maar lastig. Pip deed het niet om Snoet pijn te doen of angst aan te jagen maar omdat ze het grappig vond, maar we moesten Snoet wel beschermen en dat lukte soms niet goed. Ze moest ergens heen waar ze veilig was, maar waar? Toen Snoet op een dag weer op de vlucht was, rende ze door de kamer en landde ze met een sprong op de rugleuning van de bank die tegen de muur staat. Zo zat ze hoog. De rugleuning is vrij breed en is een geschikte plek om ongebruikte dekentjes op te bergen. En zo kwam het dat Snoet ineens haar veilige plek had gevonden, hoog en zacht. Ook al probeerde Pip het wel, de coördinatie om zo ver en hoog te gooien had ze met haar anderhalf jaar nog niet. Vanaf toen was de rust wedergekeerd. Snoet durft inmiddels haar veilige plek weer te verlaten en op plekken te slapen die bereikbaar zijn voor Pip, maar die is inmiddels gestopt met gooien en dus is alles goed gekomen.

Inmiddels zijn we over de helft van 2023 en wellicht een mooi moment om de balans op te maken van de eerste helft. Het eerste halfjaar kende hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Dieptepunten die er helaas soms best in hakken. Een paar katten die bij ons werden binnen gebracht als zwerfdier, welke helaas qua gezondheid dusdanig slecht waren, dat we de moeilijke beslissing van euthanasie moesten nemen. Dit blijven rot momenten, maar uiteraard staat het welzijn van het dier voorop. Een dergelijke beslissing maak je niet zomaar en zullen we altijd na uitvoerig overleg met de dierenarts nemen. Verder helaas een aantal situaties waarbij we te maken kregen met boze eigenaren. Deze situaties proberen we altijd zo goed mogelijk op te lossen. Echter zijn en blijven wij ook mensen en zullen wij als eerste opkomen voor een dier. Uiteraard handelend binnen de landelijke wet en regelgeving. Gelukkig kunnen we in de meeste gevallen de situatie naar tevredenheid oplossen en eindigen we met een handdruk. Desalniettemin blijven wij mensen met gevoel en hakt een bepaalde situatie er ook in. Maaaarrrr de hoogtepunten mochten er ook wezen hoor. Allereerst kwamen de cijfers binnen van 2022. In dat jaar werden er 204 katten en 12 konijnen bij onze opvang gebracht. en gingen er 207 katten en 9 konijnen weg. Een heel mooi aantal. De laatste kittens van het seizoen 2022 werden in januari geplaatst. Een seizoen wat dus nog een behoorlijke tijd doorliep. In februari kregen wij Mowgli in de opvang. Een kater die al geruime tijd rondzwierf en uiteindelijk suikerziekte bleek te hebben. Hij heeft een prachtig plekje gevonden bij Stichting Hanna, de achtste hemel in Bourtange. Ook werden in februari de eerste katten geplaatst die na een vangactie in een woning bij onze opvang kwamen. Zij bleken door hun verleden behoorlijk getraumatiseerd te zijn en we hadden niet gedacht dat een aantal al zo snel een plekje zouden vinden. In maart volgden de eerste vrijwilligers de chipcursus bij Stichting Dierenlot en later die maand stonden we officieel geregistreerd als erkend chipadres. Een mooie ontwikkeling vooruitlopend op de landelijke chipplicht. In april werd Trixie bij onze opvang binnengebracht na een zwaar ongeluk, waar ze een dubbele bekkenfractuur opliep. Na een zware operatie, waarbij één van haar achterpoten moest worden geamputeerd, mocht ze bij ons verder herstellen. Een tijd later werd Pom bij ons gebracht na een operatie, waarbij zijn voorpoot werd geamputeerd. Dit helaas na een gecompliceerde breuk. Voor Trixie en Pom was het gelijk liefde op het eerste gezicht en zij hebben samen hun gouden mandje inmiddels gevonden. In april schreef ik over Mickey een kater die vier jaar bij de opvang heeft gewoond. Hij bleek toe te zijn aan zijn eigen huisje en heeft ook zijn gouden mandje gevonden. Dit jaar begon het kittenseizoen vroeg, waarbij zeker in het begin alles vrijwel tegelijk binnen werd gebracht. De eerste kittens zijn alweer geplaatst en dat is best wel welkom met nu al 50 opgevangen kittens. De drukste periode moet nog komen. Daarnaast hebben wij het eerste halfjaar veel steun mogen ontvangen van Stichting Dierenlot met onder andere een mooie couveuse. Uiteraard hebben we ook de nodige steun mogen ontvangen van mensen die onze opvang een warm hart toedragen. Hiervoor zijn wij ontzettend dankbaar. Mooie samenwerkingen hebben we voortgezet en zijn we aangegaan. Voor de opvang natuurlijk ontzettend belangrijk en fijn. Het was een bewogen eerste halfjaar, met een mooie tweede helft van het jaar in het verschiet.