In de beruchte jaren ‘20, ‘21 en ‘22 werkte ik tijdelijk niet als gastouder, dus toen Snoet bij ons kwam in januari 2022 had ze alleen ons om zich mee te vermaken. We kwamen er snel achter dat ze heel nieuwsgierig en een allemansvriend is, en ook heel tolerant is naar kinderen. Als ons twee jaar oude kleinkind soms wat onvoorzichtig was, dan koos Snoet eerder het hazenpad dan dat ze van zich afbeet. Intussen zijn er weer betere tijden aangebroken en werd het tijd om de kinderopvang weer op te starten. En toen kwam Pip, een meisjes van anderhalf in ons leven. Een lief, levendig meisje, met een wild en onstuimig karakter. Pip was huisdieren gewend en kon vrij goed met Snoet omgaan. Snoet was wel wat op haar hoede, maar het ging allemaal goed. Zoals ik al zei, Pip is behalve lief ook wild en onstuimig en in plaats van het speelgoed neer te leggen gooit ze het links en rechts op de grond. Op een dag gooide ze een blokje per ongeluk op Snoet die nietsvermoedend en in diepe rust was, en zo enorm schrok dat ze omhoog schoot en verwilderd rechtovereind sprong. Pip vond dit zo hilarisch dat ze het meteen nog een keer probeerde en nog eens en nog eens. Ze wist niet meer van ophouden en dag na dag werd Snoet belaagd met allerlei soorten speelgoed. Voor Snoet braken onrustige tijden aan. Ze kon maar niet een plek vinden waar haar belaagster niet kon komen en het werd nog erger toen Snoet weg begon te rennen als ze Pip in het vizier kreeg. Nu ging Pip ook nog achter Snoet aanrennen. Wij vonden het maar lastig. Pip deed het niet om Snoet pijn te doen of angst aan te jagen maar omdat ze het grappig vond, maar we moesten Snoet wel beschermen en dat lukte soms niet goed. Ze moest ergens heen waar ze veilig was, maar waar? Toen Snoet op een dag weer op de vlucht was, rende ze door de kamer en landde ze met een sprong op de rugleuning van de bank die tegen de muur staat. Zo zat ze hoog. De rugleuning is vrij breed en is een geschikte plek om ongebruikte dekentjes op te bergen. En zo kwam het dat Snoet ineens haar veilige plek had gevonden, hoog en zacht. Ook al probeerde Pip het wel, de coördinatie om zo ver en hoog te gooien had ze met haar anderhalf jaar nog niet. Vanaf toen was de rust wedergekeerd. Snoet durft inmiddels haar veilige plek weer te verlaten en op plekken te slapen die bereikbaar zijn voor Pip, maar die is inmiddels gestopt met gooien en dus is alles goed gekomen.

Inmiddels zijn we over de helft van 2023 en wellicht een mooi moment om de balans op te maken van de eerste helft. Het eerste halfjaar kende hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Dieptepunten die er helaas soms best in hakken. Een paar katten die bij ons werden binnen gebracht als zwerfdier, welke helaas qua gezondheid dusdanig slecht waren, dat we de moeilijke beslissing van euthanasie moesten nemen. Dit blijven rot momenten, maar uiteraard staat het welzijn van het dier voorop. Een dergelijke beslissing maak je niet zomaar en zullen we altijd na uitvoerig overleg met de dierenarts nemen. Verder helaas een aantal situaties waarbij we te maken kregen met boze eigenaren. Deze situaties proberen we altijd zo goed mogelijk op te lossen. Echter zijn en blijven wij ook mensen en zullen wij als eerste opkomen voor een dier. Uiteraard handelend binnen de landelijke wet en regelgeving. Gelukkig kunnen we in de meeste gevallen de situatie naar tevredenheid oplossen en eindigen we met een handdruk. Desalniettemin blijven wij mensen met gevoel en hakt een bepaalde situatie er ook in. Maaaarrrr de hoogtepunten mochten er ook wezen hoor. Allereerst kwamen de cijfers binnen van 2022. In dat jaar werden er 204 katten en 12 konijnen bij onze opvang gebracht. en gingen er 207 katten en 9 konijnen weg. Een heel mooi aantal. De laatste kittens van het seizoen 2022 werden in januari geplaatst. Een seizoen wat dus nog een behoorlijke tijd doorliep. In februari kregen wij Mowgli in de opvang. Een kater die al geruime tijd rondzwierf en uiteindelijk suikerziekte bleek te hebben. Hij heeft een prachtig plekje gevonden bij Stichting Hanna, de achtste hemel in Bourtange. Ook werden in februari de eerste katten geplaatst die na een vangactie in een woning bij onze opvang kwamen. Zij bleken door hun verleden behoorlijk getraumatiseerd te zijn en we hadden niet gedacht dat een aantal al zo snel een plekje zouden vinden. In maart volgden de eerste vrijwilligers de chipcursus bij Stichting Dierenlot en later die maand stonden we officieel geregistreerd als erkend chipadres. Een mooie ontwikkeling vooruitlopend op de landelijke chipplicht. In april werd Trixie bij onze opvang binnengebracht na een zwaar ongeluk, waar ze een dubbele bekkenfractuur opliep. Na een zware operatie, waarbij één van haar achterpoten moest worden geamputeerd, mocht ze bij ons verder herstellen. Een tijd later werd Pom bij ons gebracht na een operatie, waarbij zijn voorpoot werd geamputeerd. Dit helaas na een gecompliceerde breuk. Voor Trixie en Pom was het gelijk liefde op het eerste gezicht en zij hebben samen hun gouden mandje inmiddels gevonden. In april schreef ik over Mickey een kater die vier jaar bij de opvang heeft gewoond. Hij bleek toe te zijn aan zijn eigen huisje en heeft ook zijn gouden mandje gevonden. Dit jaar begon het kittenseizoen vroeg, waarbij zeker in het begin alles vrijwel tegelijk binnen werd gebracht. De eerste kittens zijn alweer geplaatst en dat is best wel welkom met nu al 50 opgevangen kittens. De drukste periode moet nog komen. Daarnaast hebben wij het eerste halfjaar veel steun mogen ontvangen van Stichting Dierenlot met onder andere een mooie couveuse. Uiteraard hebben we ook de nodige steun mogen ontvangen van mensen die onze opvang een warm hart toedragen. Hiervoor zijn wij ontzettend dankbaar. Mooie samenwerkingen hebben we voortgezet en zijn we aangegaan. Voor de opvang natuurlijk ontzettend belangrijk en fijn. Het was een bewogen eerste halfjaar, met een mooie tweede helft van het jaar in het verschiet.

Vorige jaar zijn we in de zomer een week naar ons familie zomerhuisje geweest. Het staat, met andere eenvoudige zomerverblijven, op een strook land langs een Fries meer, met daarachter weilanden. Ons huisje en sommige andere verblijven zijn al minstens 70 jaar in dezelfde families. Het is ruim opgezet en iedereen heeft veel privacy. We overwogen om Snoet thuis te laten en iemand te vragen om iedere dag even bij haar te kijken. Meenemen vonden we ingewikkeld, aangezien ze chronische niesziekte heeft en beter niet in contact kan komen met andere katten, maar vooral omdat ze altijd een binnenkat is geweest. We waren het niet helemaal eens, want voor een mensenvriend is alleen thuisblijven ook niet zo leuk. Het compromis. Een tuigje. We hadden gelezen dat dat best kon. Een week voor vertrek deden we het vast om zodat ze kon wennen. Een week lang heeft ze geprobeerd om het ding af te krijgen, maar ja, het was voor haar eigen bestwil. Eenmaal aangekomen zetten we haar vast aan een lang touw zodat ze lekker rond kon scharrelen, kattenbak en drinkbak binnen handbereik, beetje zon, beetje schaduw. Perfect! Ware het niet dat ze zich op dag 1 al twee keer had losgewrikt en met touw en al de boom invloog, over de waslijn viel en zichzelf bijna ophing. Een halve dag dachten we na. Laten we haar los, komt ze wel terug, verdwaalt ze, als ze boven in de boom klimt komt ze er dan wel weer uit, valt ze in het water? We waren eruit. Loslaten moet, ondanks wat onzekerheden over haar veiligheid, het martelwerktuig was geen goed idee. Binnen 5 minuten lag ze in de sloot en stond ze helemaal nat weer voor onze neus. Dat was niet bepaald een goed begin, maar nadat we haar hadden afgedroogd en ze zichzelf had gewassen ging ze onverschrokken weer op pad. We zagen haar in het zonnetje zitten op het verlaten terras van de buren rechts, en kennismaken met de buurkat links. Ze ging op onderzoek over de basaltblokken onder de steiger, en sliep urenlang op de omgekeerde kano. Af en toe schoot ze de boom weer in, en kwam er zelf weer uit. Nog 1 keer is ze weer in de sloot gevallen, maar daarna had ze, denken en hopen we, het door. We hebben haar zien genieten, ze was nooit ver weg, ook al zagen we haar niet de hele tijd. Later, aan het begin van de herfst zijn we er weer geweest en we kijken uit naar komende zomer. Thuis in de stad heeft Snoet een heel huis en een stadstuintje tot haar beschikking en vermaakt ze zich prima, maar een beetje rondstruinen in het hoge gras, tussen het riet en op de steiger en slapen op een door de zon verwarmde omgekeerde kano is voor Snoet meer dan vakantie.